09 marzo, 2008

LA PRIMERA PIEDRA


V CURSA MUNTANYA LLUCENA DEL CID (28 Km.)

No es algo grande como dice Fran,pero vale,ya he hecho algo.Lo de la burrada larga me lo estoy planteando;Marató i Mitja de Castelló a Penyagolosa..... pero igual tengo el calendario de Mayo demasiado apretado,veremos.De momento el nuevo camino ha empezado con un cambio de aires y terreno radical para mi,tanto que ya ni me acordaba que era eso de correr por la montaña.Medio año después de mi última carrera de montña....medio año yaaaaaa?????? qué increíble!;Figueroles,Septiembre 2007...y parece que fuera ayer. Y más de mes y medio sin tocar la montaña ni siquiera para entrenar desde aquella ruta de Puertomingalvo-Sant Joan-Puertomingalvo....parece mentira,viviendo en un pueblo tan montañero.....Ofrezco un cambio de piso a cualquiera que viva en la ciudad y quiera estar más próximo de la montaña;ático,con preciosas vistas,a 3 minutos de la montaña..... pero que estoy contandooooooooo????!!!!!!!.,valeeeee a lo que iba que me pierdo......que eso,que he vuelto a hacer una carrerita de montaña.

Caí en la tentación nada más me dijeron que era "de las mías"...de "las mías" quiere decir y como así pude comprobar que casi el 90% ,diría yo, era por pista muy corredora y sumando los 3 tramos de senda apenas darían.... cuanto compañeros?ayudarme..... 2´5-3Km.?algo así,no? en todo caso suficientes para perder más de 6 minutos respecto con quienes iba como es el caso de Ángel o el joven local Adrián que hicieron gala de lo mucho que se conocían el terreno.Es pueblo vecino,se auguraba,como así fué, buen ambiente festivo...La idea era hacerla de "paseo" para soltar piernas tras el Maratón,pero como no hubo tal Maratón cambiaron las tornas,aunque al final ni una cosa ni la otra;ni la hice acompañando a nadie ni lo suficientemente rápida como para disputar al menos por el top ten,ufffff!! cada día están más caras estas cosas..... el ritmo no pasó de poco más que un entrenamiento,pero es que tampoco podía más!!.Por unos días pensé enviarlo todo al cuerno y pasar de la carrerita,pero gracias a los intensísimos ánimos recibidos por todos y por todos los lados,y que después teníamos una cita importantísima a la que por respeto a los maratonianos no podía faltar,me lié la manta a la cabeza y allí que me presenté transportado por los Almassorins( se dice así?).

La montaña tiene eso, que como te la dejes por una temporada,ya no digo 6 meses ufffffff....a la que vuelves,el más fácil de los terrenos te parece un auténtico rompe-piernas.Eso, y que atacar 28 Km. sin haber hecho nada desde la retirada del Maratón, pues como que se notó,se notó.....Terminé más chungo y dolorido que en los 32 km de Barcelona y a horas de hoy y comparándome con las mismas horas post-casiMaratón, estoy mucho más peor que el Lunes pasado.El último tramo de senda en subida me costó una eternidad,y el de bajada eternidad y media.....deseando que llegara el kilómetro y medio de carretera para que cuando este llegase maldecirlo hasta la eternidad....menudo cambio!.Ahora entiendo por que sé queja toda la gente de los tramos de asfalto en las carreras de montaña y más si están al final.Si quieres apretar un poco más estás perdido.....y por 1ª vez también sé que és que se te suba el gemelo y de dar un paso bien,a la imposibilidad de poder dar el siguiente,que mal!Los 3 gritos que dí;el 1º por el dolor,el 2º por ver que me quedaba ahí parado sin siquiera poder andar,y el 3º,el más fuerte, por que ya me había imaginado lo peor.....diría que se oyeron a más de kilómetro a la redonda....los del último control cercano bajaron a toda leche para ver que pasaba.Estiramiento,unos segundillos y a bajar con calma.....es lo que tienen estas cosas.....y ¿que sería de una carrera de montaña si no te pasara nada?¿que contaríamos entonces?mientras no sea nada grave,como así esperamos que sea la torcedura de tobillo de la compañera Patry,esto le da vidilla al tema.

Llego a meta reventado con 2h.24 minutos y algo, que para 28 Km. me sale a 5:10 el Km. de media...mirando que los últimos 5-6 de Barcelona los hice a mucho más que eso,pues ya está bien.el 25º Senior y 26º de la general. A unos 24 minutos del 1º y a 12 de Carles Pitarch quien en la de Moró fuí con él hasta que me caí.......pero aquí, fué visto y no visto en la salida....como ha progresado!...o cuanto he retrocedido yo!.

Buena mañanita la que pasé,otro buen entrenamiento "encubierto".... 32 de la semana pasada,28 de esta....simplemete esto sigue.....no sé donde iré a parar,pero algo haré.Reencuentro con mucha gente que no veía en demasiado tiempo.Comida y reunión de lujo que nos brindan los maratonianos Diego,Efrén y Roberto a quienes que se la devolveré un día de estos.Recuperación de la confianza y de las ganas de hacer nuevas pruebas..... uyyyyyy ese 15.000 de Puzol...¿Qué más puedo pedir?,¿que me toque un jamón? uy! sí y qué mas?....pues va y me toca,ale! como para quedarme en casa,aunque esto último es lo menos importante del día.




Lo que por lo que verdaderamente recordaré este día es por la doble lección que nos dieron las supercampeonas Patri y Silvia 2 momentos emotivos muy a tener en cuenta.Después de lo que me pasó a mi en Barcelona,ver como alguien con torcedura de tobillo y pequeño esgince es capaz de hecharle agallas y valor cuando parecía tenerlo todo perdido y llegar a la meta fielmente custodiada por Silvia es algo que dice mucho de ambas y como ya he dicho en otro sitio; El mejor ejemplo de que nunca se está verdaderamente muerto como para no continuar.....si yo hubiera podido aplicarme este cuento,si yo hubiera podido.....




Un doble gesto que me recuerda ,con el permiso de las protagonistas y salvando las diferencias sin querer hacer ningún punto de comparación, a un híbrido entre primero, posiblemente el gesto más recordado en la historia del ciclismo: cuando en una etapa de la vuelta ciclista España del 95 con final en Sierra nevada,Jalabert que se jugaba la general apretó para arañar segundos y alcanzó al alemán Dietz a pocos metros de la meta y que iba más de 100 Km. escapado en solitario,Jalabert no quería la victoria,solo segundos de diferencia con sus rivales y simplemente le dejó ganar y que se llevara Dietz todo el reconocimiento por un día....aunque por ese gesto y otros más como sacrificar vueltas enteras por ayudar a sus compañeros a ganarlas como hizo con Zulle en el 96,Jalabert será recordado por toda la eternidad.




Y segundo:También en 1995 y también en ciclismo,en este caso en el mundial en ruta:La imagen de Olano entrando campeón del mundo con la rueda pinchada e Indurain atrás controlando los rivales cediéndole prácticamente en bandeja el campeonato a Olano lo dice todo.



Con esto,y espero que me perdonen las protagonistas, no quiero decir ni que una fuese Jalabert ni la otra Dentz o en el otro caso Olano e Indurain ni que las situaciones sean mínimamente parecidas,solo que me ha recordado a eso y veía necesario contarlo.Espero que se entienda vamos.Y me despido remitíendome al comentario que hizo el desaparecido Pedro González por aquel entonces con lo de Jalabert,modificando el nombre de los protagonistas.....;GRACIAS PATRICIA Y SILVIA POR HACER ESTE DEPORTE UN POCO MÁS GRANDE.Cada hora que pasa y pienso en ello me emociono más.

10 comentarios:

Diego Rovira dijo...

Joer Adrian, quina memoria que tens. Jo ni m'hen recordava d'aquestes fites.
Cert!! Una lliçó de deportivitat la de Silvia. I quin corratge el de Patry. Si foren xic lis diriem que los tienen bien.........
Ara ha pensar en el Grao y Puçol. Però no oblides que es un deport, i sobretot venim ha passr-ho bé. ;))))))))))
Si, se diu almassorins ;)
I per cert la foto me sona on l'hauré vista jo per última vegada?mmmmmmmmhhhhhno sé, no ho recorde, jeje

Paco Montoro dijo...

Te felicito por esa dura carrera de montaña...a mí no me digas lo de la subida de gemelos....dios eso duele la ostia pu.. y ademas te deja cascado...lo dicho buena carrera Adrian

Ferran Vila dijo...

Vinga Adrià, ja tornes a estar en marxa. D'aquí a poc lo de Barcelona no serà res mes que una anecdota.
Que gran és el ciclisme i que gran gestos esportius com aquest. Ah! quins tem aquells de Pedro Gonzalez a TVE, quins ecords

Francisco Castaño dijo...

Lo de los gemelos duro, a mi hace tiempo que no me pasa pero es fatal.

Felicidades por esa carrera, ya te veo más animado.

Saludos.

Unknown dijo...

Enhorabuena por el carrerón, por recuperar sensaciones y porque te estás recuperando animicamente del palo de la maratón. Es importante que sigas disfrutando de la carretera, y en ocasiones, como ayer, de la montaña.
Un saludo.

Oscar 1977 dijo...

Molt be aquets ànims!!! Com tens les cames?

Takuma Ggroc dijo...

caramba, muy bien y muy buena memoria. Recuerdo ambas historias perfectamente, ya que estaba siguiendo tanto el mundial como esa etapa.
Ya has recuperado las piernas o todavia te duelen?? jeje

Nos vemos el sabado en el grao, supongo

The Dark Knight dijo...

Helloooo!,Helloooo!.... HOLA!

Diego:Bueno,Tirando de Google uno se acuerda de todo jeje.Lo otro me lo vas recordando de cuando en cuando que igual se me olvida ;).a foto?no sé....la compré en un mercadillo....tu ni sales!.

Gracias Paco,no,si dura dura no era mucho....pero cada uno la hace lo dura que quiere,se entiende no?.Lo del gemelo;bárbaro.No se que fué peor si el dolor o el susto que me llevé arghhhh!

Si Ferran...por que será que los tiempos pasados son siempre mejores que los actuales?...ahora que, cuando los actuales sean pasados,entonces serán buenos habiendo sido malos antes? joerrrrr que comida de bola!.

Francisco...no cites al diablo que aparecerá....ojala no te vuelva a pasar.gracies.

Carlitros;bueno,eso de carrerón,carrerón....no se si te lo permito jeje.Ahora punto y a parte a la montaña...ya volveré cuando tenga que volver,ni antes ni despues.

Oscar;les cames fastidiaes encara un poc.Els anims per la part que em toca molt millor.ja estic en el all ;).Animat!.

Taku: que demonios nos pasó en Lucena que hemos terminado todos patosos?.hoy duelen menos,pero duelen.... me voy a Onda allí o se arregla la csa o se termina de fastidiar.
Hah!,por cierto,el de arriba,también tiene el mismo privilegio que tu ;).

Oscar 1977 dijo...

Ja estic inscrit per la marató d'Empuries!!!!!!! Ens saludarem? je,je....

Fran dijo...

Adrià, gràcies per escoltar-me. M'en alegro molt que hagis fet aquesta cursa de muntanya. M'excita molt el perfil que té, no sé si les dues pujades, les dues baixades, o la silueta de tot plegat. ¿Possible objectiu? Hummmm...